Jutro (8 września), godz. 18.00 wernisaż „między-przestrzeń”, Galeria El, Elbląg
Categories: [POLE SZTUKI]
między–przestrzeń
Richard van der Aa, John Adair, Pam Aitken, Marcus Bering, Roland Orépük, Charles Payan,
Jacek Przybyszewski, kurator wystawy
Margaret Roberts, Bogumiła Strojna, Jacques Weyer
Wszystkim artystom, biorącym udział w wystawie „między-przestrzeń” (inter-space), postawiono trzy następujące pytania:
1. Czy wybrana przez Ciebie w Galerii EL przestrzeń działań spełniła Twoje oczekiwania? Z czym miałeś najwięcej problemów? Jak oceniasz trudności i swoje zmagania z nimi?
2. Które działanie artystyczne (pomijając Twoją pracę) wydaje Ci się największą ingerencją w charakter Galerii EL? Dlaczego akurat to działanie najsilniej przełamuje wyobrażenie o tym miejscu?
3. Z jakimi wrażeniami wyjedziesz z pobytu w Galerii El? Które wydarzenia/działania wydały Ci się szczególnie ważne? Podziel się swoimi przemyśleniami o projekcie „między–przestrzeń”.
Poniżej kilka wypowiedzi z otrzymanych odpowiedzi.
Całość wywiadów będzie wkrótce dostępna na stronie Galerii EL: www.galeria-el.pl
Marcus Bering
„Jest kilka prac, które w sposób szczególny i bardzo silny przełamują charakter Galerii EL. Na pewno jest nią praca Johna Adair’a ze światłem – pomieszczenie krużganku zostaje przez niego całkowicie zaciemnione i rozwieszone świecące kable rysują w tej ciemności linie światła. To na pewno najsilniejsza – poprzez to, że właśnie bezpośrednio najbardziej widoczna – zmiana charakteru pomieszczenia.
Z kolei praca Pam Aitken w niezwykle umiejętny sposób wpisuje się w jeden z elementów zastanej architektury – wertykalność budowli zostaje podkreślona przez podwieszone z góry przed łukiem tęczowym pasmo folii z namalowanymi na nim niebieskimi prostokątami.
Piękne jest również video Charlesa Payan’a puszczone na podłodze w bocznej nawie, to zapewne przypadek, ale patrząc na nie, dostrzegam niezwykłe podobieństwo tej projekcji do samej empory – jej struktury ze szkła, metalu. Video i empora – mam wrażenie, że w odbiorze są wręcz takie same. Ta praca rzeczywiście idealnie pasuje do tego miejsca”.
Roland Orépük
„Przestrzeń, którą otrzymałem do dyspozycji nie jest do końca moim wyborem, ale zgadzam się na nią: to otoczenie w bardzo dogodny sposób wpisuje się w koncepcję mojej pracy.
(…)
Moja obecność tutaj ma dla mnie podwójne znaczenie. Po pierwsze, jest to dla mnie powrót do kraju „moich przodków”, po drugie zaś mam okazję zaprezentować swoją pracę w znakomitych warunkach”.
Jacek Przybyszewski
„Do działań wybrałem Galerię EL, bo jej przestrzeń od początku wydała mi się trudna i w tej trudności tkwi właśnie jej atrakcyjność.
(…)
Bez istnienia problemów w przestrzeni, w ogóle nic nie robisz.
Przestrzeń bez problemów po prostu Cię nie interesuje.
Bez problemów, które przed nami stawia dana przestrzeń działania site-specific tak naprawdę nie mają sensu.
(…)
Wszystkie działania w EL oceniam za bardzo ważne, bo każde z nich pokazuje odrębny sposób myślenia, doświadczania i wiedzy danego artysty na temat przestrzeni.
Sposób, w jaki działanie związane jest z przestrzenią – to jest dla mnie istotne. Ingerencja w przestrzeń musi być uzasadniona i mieć sens”.
(…)
Jestem bardzo zadowolony, że zaprosiłem również Marcusa Bering’a, którego ingerencja w przestrzeń El ma zupełnie inny wymiar od pozostałych prac, jest to działanie dźwiękowe, na jakimś wyższym poziomie, zapewne spinające wszystkie prace (tutaj się znajdujące) w nową całość.
Bogumiła Strojna
„Każdy artysta bardzo poważnie wziął pod uwagę sprawę przestrzeni i pracy z nią, i zaplanował jej różne rozwiązania.
Przestrzeń galerii pozwoliła na ujawnienie różnych naszych światów, koncepcji i jednocześnie na ich wspólne współistnienie. Co interesujące – przestrzeń El – przy zaistnieniu w niej – tak wielu ingerencji – nie została przeładowana (nie stała się przepełniona), zachowała pewną czystość.
To, co mi się wydaje najbardziej istotne, to właśnie możliwość wydobycia, uwypuklenia różnych aspektów przestrzeni w ich jednoczesnym zaistnieniu, czyli między-przestrzeń”.
Jacques Weyer
„Praca Bogumiły Strojnej składająca się z czerwonych rur w trzech wnękach nawy głównej, stwarza wrażenie dynamicznego wtargnięcia czerwieni spod podłogi; czerwieni przekształcającej się w ruch falowy i w efekcie powracającej pod podłogę. Praca ta w bardzo subtelny i zarazem skuteczny sposób odmienia istnienie pobliskich ścian.
(…)
Ujmująca dla mnie była dobitna obecność pięknej przestrzeni, pełnej historii, która sprawia, że decyzja o tym, aby coś w niej zrealizować jest wyzwaniem i zarazem odpowiedzialnością
(…)
Jestem pod wrażeniem szerokiego (i trafnego) wyboru artystów, którego dokonał kurator, dając początek prawdziwej między–przestrzennej konfrontacji, bez agresji, ponieważ każdy z artystów otrzymał wystarczającą przestrzeń do ekspozycji swoich prac, ale ze wzbogaceniem wystawy jako całości”.
