Wystawa „Dzikie pola” jest opowieścią o Wrocławiu widzianym poprzez powstającą tam sztukę. O mieście wież kościołów gotyckich, budynków Maxa Berga, Hansa Poelziga, Ericha Mendelsohna czy Hansa Scharouna, do którego polscy przybysze wnieśli nowe wartości, ale przede wszystkim wlali w nie nowe życie.
Zobaczymy dzieła sztuki, filmy, fotografie dokumentalne i obiekty oraz rejestracje dźwiękowe – blisko 500 obiektów z dziedziny sztuk wizualnych, architektury, urbanistyki, teatru, filmu, designu, życia codziennego we Wrocławiu od lat 60. po współczesność.
19.06 – 13.09 | Zachęta | Warszawa

Read the rest of this entry »

Centrum Sztuki Galeria EL zaprasza na otwarcie wystawy „MIASTO – PRZESTRZEŃ – MASZYNA”, zorganizowanej w ramach obchodów jubileuszu 50-lecia Biennale Form Przestrzennych.
23 lipca – 31 sierpnia 2015 | Galeria EL | Elbląg

Read the rest of this entry »

„… Co hipnotyzuje twórców w doświadczeniu podróży na peryferia? Czego oczekujemy od gatunku pejzażu dzisiaj?

[…] W ramach wystawy „Mocne stąpanie po ziemi” artyści […] podejmują się wymyślania natury od nowa, żeby móc ponownie ją kolonizować. Galeria przybiera tym samym formę tymczasowego laboratorium, w którym odbiorcy mogą doświadczyć zapomnianego uczucia towarzyszącego kontaktom z dzikością. Natura, na powrót, jawi się jako malownicza katastrofa, przed którą człowiek chce się obronić za pomocą dostępnej mu wiedzy i osiągnięć cywilizacyjnych.”

Kuratorka Marta Lisok

Artyści: Alicja Boncel, Jakub Czyszczoń, Magdalena Franczak,Michał Gayer, Justyna Gruszczyk, Kornel Janczy, Weronika Kasprzyk, Magdalena Lazar, Krzysztof Maniak, Angelika Markul, Justyna Mędrala, Gizela Mickiewicz, Mateusz Sadowski, Michał Smandek, Magdalena Starska, Paweł Szeibel, Mikołaj Szpaczyński,Alex Urso, Bartosz Zaskórski

31-07 do 6-09 | BWA Katowice | o wystawie

Read the rest of this entry »

La Biennale di Venezia

HALKA/HAITI. 18°48’05”N 72°23’01”W

C.T. JASPER I JOANNA MALINOWSKA

W Pawilonie Polskim na Biennale Sztuki w Wenecji zostanie w tym roku zaprezentowana monumentalna panoramiczna projekcja filmowa z dokumentacją przedstawienia opery Halka Stanisława Moniuszki, które odbyło się 7 lutego w miejscowości Cazale położonej w haitańskich górach na północ od stolicy kraju.

Zwycięzcy konkursu na tegoroczną reprezentację Polski w Wenecji, artyści C.T. Jasper i Joanna Malinowska oraz kuratorka Magdalena Moskalewicz, postanowili wystawić Halkę na Haiti zainspirowani graniczącym z obłędem planem bohatera filmu Wernera Herzoga Fitzcarraldo, który pragnął wznieść operę w amazońskiej dżungli. Zafascynowani wiarą Fitzcarralda w uniwersalną moc opery, ale i świadomi nadmiernej filmowej neutralizacji jego postawy ufundowanej na kolonialnej relacji sił, autorzy zdecydowali się podważyć mit romantycznego bohatera poprzez zmierzenie się z realizacją jego szalonego planu w konkretnych społeczno-politycznych realiach.

Na zdjęciu: C.T. Jasper, Joanna Malinowska, „Halka/Haiti. 18°48’05”N 72°23’01”W”, 2015. Soliści Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu, Orkiestra Filharmoniczna Świętej Trójcy z Port-Au-Prince oraz tancerze z Cazale podczas spektaklu. Cazale, Haiti, 7 lutego 2015, fot. Bartosz Górka

źródło: Zachęta Narodowa Galeria Sztuki; Culture.pl

14.02 – 01.06.2014 –  Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, ul. Emilii Plater 51

„Co widać. Polska sztuka dzisiaj” to pierwsza od ponad dekady tak obszerna prezentacja aktualnej sztuki polskiej, zbudowana wokół wybranych istotnych prac, postaw oraz tematów podejmowanych przez artystów wizualnych w ostatnich latach.

Kuratorzy celowo sięgają po konserwatywny format salonu artystycznego, przesuwając punkt ciężkości z eksperymentów wystawienniczych na same dzieła sztuki. Jest to jednak dość osobliwy salon: krytyczny, emancypacyjny, psychodeliczny, nieraz brutalny i perwersyjny, gęsty, wieloznaczny.

Wystawa jest w założeniu przewodnikiem, ułatwiającym poruszanie się po terytorium aktualnych zjawisk artystycznych, stworzonym z myślą o szerokim kręgu odbiorców zainteresowanych współczesną kulturą. Prezentacja ta dotyczy konkretnego czasu i miejsca. Pojawia się w specyficznym momencie: w kilka lat po ustabilizowaniu się pozycji polskiej sztuki na arenie międzynarodowej oraz widocznym sprofesjonalizowaniu się (a także zradykalizowaniu) instytucji sztuki. Obecna sytuacja wydaje się być spełnieniem marzeń poprzednich pokoleń artystów, dla których obecność w polu sztuki wiązała się nieodzownie z aktywną walką o kształt instytucji i pozycję artysty w społeczeństwie. Sytuacja ta nie rozwiązuje jednak wszystkich problemów, paradoksalnie, prowadzi do powstania nowych napięć na linii instytucja-artysta i artysta-publiczność.

Kuratorzy
Sebastian Cichocki, Łukasz Ronduda

źródło:  Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie