www.artmisja.pl

BUNKRY

W latach 1984-85 Magdalena Jetelova fotografowała liczne bunkry na Półwyspie Jutlandzkim u wybrzeży Morza Północnego […] Ich ciężkie powierzchnie posłużyły artystce za ekran, na którym wyświetlono abstrakcyjne pojęcia, wskazujące jednak w bezpośredni sposób na pierwotną funkcję tych obiektów oraz ich współczesną symbolikę […]

Joanna Kosowska obrała inną strategię. Wybrane fotografie stanowią część większego cyklu pt.: „O przestrzeni militarnej“. Podczas tworzenia prac artystka wyszukiwała pozostałości terenów wojskowych w Europie z czasów II wojny światowej. Pejzaż wału Atlantyckiego stanowi istotną część tego cyklu. Słowo „pejzaż” zostało tu celowo użyte. Artystkę interesuje tu przede wszystkim przestrzeń, w tym zaś wypadku jest to pejzaż, który poprzez obecność bunkrów uzyskuje inny wymiar. W przeciwieństwie do utartej ścieżki interpretacyjnej, gdzie bunkry postrzegane są jako budowle wojenne, w tym przypadku te częściowo już zniszczone czy raczej pokonane przez naturę pomniki staja się raczej elementem przedstawionego pejzażu niż dowodem zbrodni. […]

W porównaniu z fotografiami Kosowskiej prace Richardo Steina odzwierciedlają inną strategię w konfrontacji z tą ciężką niczym beton tematyką. W tym przypadku artysta skupił się na rzeźbiarskiej formie bunkrów, badając je miesiącami na wybrzeżu atlantyckim w pobliżu granicy hiszpańsko-francuskiej. Stein wyczekiwał na bezchmurne niebo, by za pomocą niezmąconej niczym jasności uwypuklić formę obiektów wojskowych. W odróżnieniu od Jetelovej i Kosowskiej, artysta ten robił zdjęcia od strony oceanu. Uchwycone na niemal białym tle bunkry sprawiają wrażenie ogromnych rzeźb wiszących w powietrzu. […]

Źródło: Gdańska Galeria Güntera Grassa

Grzegorz Klaman, Blow-up #1, video still, 2007

Instytut Sztuki Wyspa – wystawa czynna od 5 czerwca do 30 września od 12 do 18 codziennie z wyjątkiem poniedziałków – Kuratorka: Hadas Maor, Asystent: Maks Bochenek

Grzegorz Klaman, artysta znany także jako aktywista, pedagog i jedna z najważniejszych postaci niezależnych ruchów artystycznych od poczatku lat osiemdziesiątych jest w ostatnich latach głęboko zaangażowany w zagadnienie materializacji pamięci oraz sposoby, za pomocą których zajmujemy się historią. Klaman, który uważa swoje działania aktywistyczne, oraz tworzenie miejsc dla sztuki takich jak Wyspa jako nieodłączną część praktyki artystycznej, był bodaj pierwszym w Polsce artystą, który w tak bezkompromisowy i konsekwentny sposób łączy pole polityczności z polem wizualności na przstrzeni ponad ćwierćwiecza. Jego aktywność w tym polu to w ostatnich latach zdarzenia i performansy – takie jak zaproszenie sobowtóra Lecha Wałęsy do dawnego warsztatu pracy lidera Solidarności, uruchomienie Subiektywnej Linii Autobusowej, która jest polifonią długo nie słyszanych głosów stoczniowców – jak i działania z istniejącymi obiektami. Jego strategie przemieszczenia ramują na nowo zwykłe przedmioty przypuszczalnie powiązane ze sławnymi osobami i miejscami. Tak było z fragmentem muru stoczniowego oraz z dawnym stołem roboczym Lecha Wałęsy, który wkrótce wbije się przez tylne okno do hallu Muzeum Noblowskiego w Sztokholmie. Read the rest of this entry »